Skip to main content

De Dode Hoek: Het Zwembad

Het nieuwe Zinnig-Noord-programma, De Dode Hoek staat in het teken van onze omgang met de dood. Van ideeën over euthanasie tot ideeën over het hiernamaals en van je uitvaart tot je nalatenschap. Na het overlijden van haar moeder schreef Margreet, programmamaker bij Zinnig Noord, een blog over haar ervaringen. 

Het zwembad

Mijn moeder kon zich makkelijk neerleggen bij haar lot. Iets te makkelijk denk ik nu soms. In de laatste fase van een leven zijn er, zoals in iedere andere levensfase, ups en downs. Toch leek mijn moeder vooral opgelucht.

Een paar dagen na de grote ontdekking werd een biopsie gedaan. Ze namen een stukje kanker uit haar lichaam en een week later konden de artsen een definitieve diagnose stellen. Dat was dus niet bepaald goed nieuws. Genezing was onmogelijk. Met behandelingen konden ze haar overlijden een paar maanden, misschien een paar jaar uitstellen. Maar mijn moeder wilde geen second opinion, geen chemotherapie of hormoonkuur. Ze wilde nog een paar maanden volop genieten van haar man, kinderen en kleinkinderen. Daar zou ze dankbaar van genieten en daarna hield ze het voor gezien. Ik begrijp haar keuze om niet behandeld te worden. Ze wilde niet afhankelijk zijn van anderen. Leven als een kasplantje was aan haar niet besteed. Ook vóór haar diagnose had ze dat al eens gezegd. Mocht ze ooit kanker krijgen, dan zou ze nooit aan chemokuren beginnen. Ik snap dat wel. Kwaliteit van leven was voor haar belangrijker dan kwantiteit. Wat mij wel verbaasde was dat ze niet neerslachtig, verdrietig of boos was over het feit dat ze nú al moest gaan.

Later vertelde ze mij dat ze al haar hele leven het gevoel had op het randje van het zwembad te staan. Ze keek naar het water waar anderen zwommen. Ze genoten, speelden en lieten zichzelf gaan. Mijn moeder was bang voor het water, zo zei ze zelf. Ze durfde de sprong nooit te wagen. Die terughoudend herken ik in vrijwel alles wat ze deed: In de feestjes waar ze liever niet heen ging, de vragen die ze niet durfde te stellen, de bekenden op straat die ze geen gedag zei, de confrontaties die ze vermeed, haar talenten die ze veel te weinig liet zien, in het gebrek aan 'nee!' en het gebrek aan 'ja!'. Al die tijd stond ze op het randje van het zwembad te wachten tot ze de moed had verzameld. Na 60 jaar was ze blij dat ze die strijd met zichzelf niet meer hoefde te voeren.

Verder lezen: https://www.zinnenvanleven.com/
Meer informatie over De Dode Hoek: https://www.zinnignoord.nl/programmas/de-dode-hoek