Skip to main content

De Dode Hoek: Doorgaan

Het nieuwe Zinnig-Noord-programma, De Dode Hoek staat in het teken van onze omgang met de dood. Van ideeën over euthanasie tot ideeën over het hiernamaals en van je uitvaart tot je nalatenschap, geen onderwerp gaan we uit de weg.

Tijdens de vijfde avond van De Dode Hoek gaan we in gesprek over de palliatieve fase. In de palliatieve fase leef je met de wetenschap dat er binnenkort een overlijden komt. Hoe is het om iemand te ondersteunen in die laatste levensfase? En tot hoever kun je iemand bijstaan?
Na het overlijden van haar moeder schreef Margreet, programmamaker bij Zinnig Noord, een blog over haar ervaring met deze vorm van present zijn. 

DDH p fase

Doorgaan

Ik probeer me die avond na de diagnose voor te stellen. Mijn ouders komen thuis. Mijn moeder suffig van twee nachten in een vreemd bed. Mijn vader met een hoofd vol vragen en angsten. Ze hebben twee porties lasagne gehaald bij de groenteboer. Koken lukt vanavond niet. Na het eten kijken ze zoals gewoonlijk Toen was geluk nog heel gewoon of Het zonnetje in huis. Ze drinken thee met gevulde koeken. Dat mag, want dit is niet het moment om op de lijn te letten. Ze praten een tijdje over ‘wat als’ en gaan dan naar bed.

Alles ging gewoon door. Zo ook in mijn leven. Nog iedere avond stond het aanrecht vol afwas, de plantjes hadden nog steeds water nodig en Mies miauwde zoals gewoonlijk om brokjes en aaitjes. Ik ging daar lekker in mee. Ik deed aan het eind van iedere dag braaf de afwas, gaf de plantjes water en bestede aan snoezepoes de nodige aandacht. Ook de feestdagen gingen gewoon hun gang. Zo zat ik op Moederdag als vanouds bij mijn ouders in de woonkamer soep te slurpen. Mijn neefje en nichtjes hadden knutselspullen, mikadostokken, twee puzzels en een beker limonade over de vloer gestrooid. Een gezellige chaos waar vooral mijn moeder altijd erg van genoot.

Toen ik ’s avonds bij mijn ouders bleef eten realiseerde ik me pas dat het leven voor mijn moeder niet meer normaal was. Haar lichaam wilde niet luisteren. Wanneer ze van de woonkamer naar de keuken liep, liet ze zich begeleiden door de muren en tijdens het eten gleed haar vork met eten en al uit haar hand. Mijn moeder wilde ook blijven doorgaan, maar was de enige die dit niet meer kon. Ze kwam letterlijk en figuurlijk tot stilstand. Ik schrok daarvan én van de snelheid waarmee ze vertraagde. In drie weken tijd raakte ze bijna volledig verlamd.

Kort na de diagnose trok ik bij mijn ouders in. Het was geloof ik geen bewuste keuze. Ik gleed in de rol van Personal Assistent zonder te weten wat mij te wachten stond. Als PA hield me bezig met haar medicijnen, hulpmiddelen en afspraken, maar ik was bovenal -een tikje neurotisch- altijd aanwezig. Ik wilde kost wat kost voorkomen dat ze eenzaam voor zich uit zou liggen staren.

Zo kwam het dat ik langzaam maar zeker vertraagde met haar. Iedere dag, ongeacht of het een weekend- of werkdag was, zat ik naast haar. Vanuit liefde, vanuit nieuwsgierigheid naar sterven, vanuit schuldgevoel over al die keren dat ik boos deed tegen haar.

Verder lezen: https://www.zinnenvanleven.com/
Meer informatie over De Dode Hoek: https://www.zinnignoord.nl/programmas/de-dode-hoek