In de aanleg ben ik een wat angstig type. Dat zorgt ervoor dat ik buitenproportioneel zenuwachtig kan zijn voor sociale situaties. Nu was ik op zo’n korte termijn meegetroond naar het etentje van Zinnig Noord, dat ik van tevoren geen tijd had gehad om mijzelf op te kunnen naaien, zenuwachtig te maken. Dat scheelde. Het was zacht zomerweer met een fris briesje, aan het water bij het Mandelahuisje. Een aantal lange jaren was ik mijn beste en slechtste vriend in zelfisolatie. Dat heeft mij doen geloven dat ik niet zo sociaal ben. Een beetje op mijzelf en een beetje mensenschuw en het liefst in de luwte, niet in de storm van sociaal contact. De avond bij Zinnig zette voorzichtig mijn deur weer wat open.
We begonnen met een vragenrondje, schietend vanuit de heup; ‘Wat als de liefde niet bestond?’. De antwoorden, hoe veelzijdig ook, kwamen allemaal ongeveer op hetzelfde neer. Daarover later meer. We kregen eten, met liefde gemaakt. Bereid door een Italiaanse mama, een vrouw wiens voorkomen uitnodigde tot knuffelen en wiens maaltijden ook voelden als een knuffel. Daar tussendoor voerde ik gesprekken met tafelgenoten die de smalltalk oversloegen en direct de diepte in doken.
Daar houd ik van, als het ergens over gaat. Net alsof je het gestolde laagje van de warme choco hebt afgeschraapt en je komt bij de good stuff daaronder. Bij de zaken die ertoe doen, voor de mens die waarde hecht aan het gevoel. De gangen van het diner regen de avond aaneen. We begonnen met een prikkelend gedicht. Daarna deed Rikko Voorberg, dominee in het wild, een uitgebreide voordracht, als een orator uit Griekse tijden. Hij bracht de woorden bezield en bezongen door de klanken van de viool. De violiste bracht leven in de brouwerij en was er gelukkig tot het einde bij. Elk gevoerd gesprek, elk onderdeel en elk moment in vervoering masseerde stuk voor stuk de geest van deze vermoeide reiziger.
Ik vond roestig mijn draai in het spreken met vreemden. Door aandachtig aanwezig te zijn, niet getart door sociale keurslijven of aangelijnd door de stemmen in het hoofd. Niet over hypotheken, of je nieuwe Gucci tas, maar meer over wat je gelooft. De liefde werd perfect gedoseerd, door de onderdelen heen. De meditatie om het hart te openen gaf mij een liefdevolle genadestoot. We schreven allemaal op onze papieren bootjes een gedachte over de liefde. We vertrouwden ze toe aan het water van het IJ, onder toeziend oog van de Amsterdamse zwanen. Wie weet waar onze wensen zijn beland. Wat ze teweeg hebben gebracht.
We eindigden met een sprong over het vuur. Een oud ritueel, vaak geassocieerd met de zomerzonnewende, of het Midzomerfeest. Het is een traditie waarbij je springt over het vuur, voor geluk, een goede oogst en in ons geval de liefde. We sprongen met onze partner, vrienden, of onbekenden. Namen elkaar mee aan de arm.
Een avond als deze is waardevol. Het is verbinding met elkaar, en daardoor even in verbinding staan met jezelf. Daar ontbreekt het ons misschien nog wel het meest aan. Uit de antwoorden op het vragenrondje, eerder op de avond bleek: Als de liefde niet bestond, dan was het leven niet de moeite waard. Zo zie je maar. Liefde is een absolute noodzaak. Net zoals dat wij niet zonder eten en drinken zouden overleven, kan de ziel niet overleven zonder liefde. Ze is de voeding van de ziel, net als dit diner. Filling up the well. Het was het vullen van de put met onvoorwaardelijke liefde, voor de ander en voor onszelf.
